Witajcie, panowie bracia oraz nadobne niewiasty. Imć Komuda popełnił był anno domini 2009 pierwszy tom trylogii o wyprawie carzyka Dymitra na Moskwę, ku ojcowemu dziedzictwu, ku czapce Monomacha gwałtem zdobytej przez uzurpatora Godunowa, którą Samozwaniec zamierza siłą wydrzeć z jego niegodnych łap.
Jeżeli kto złote lata Rzeczypospolitej sobie ceni, gdzie ostra szabla, koń rączy i krew gorąca największymi były pośród elementum nobilitatis (autorski neołacinizm), tedy niech odrzuci Sienkiewiczowski mit, gdzie brać szlachecka bardziej jest święta niźli najwyższy z anielskich chórów i wraz z braćmi Komudą i Skromnym Autorem ruszy, byle chyżo, cwałem poprzez bezdroża Korony. A jeśli któremu fantazji nie staje, niechaj wie, że kiep z niego szlacheckiej czci i wolności niegodzien, bo bliżej mu do Moskala, co rodzi się i umiera z czołem przy posadzce, byle spokojnie i z dala od pańskiej niełaski marny żywot przeżyć. A miano tego, co z nami nie ruszy, zapomniane zostanie po wsze czasy i wiatr rozwieje ślady jego tchórzostwa - zaś pamięć o tych co w szlachetnej Dymitriadzie udział wezmą tenże wiatr poniesie po Bakczysaraj, po Italię, a nawet nad Portugalskie wybrzeża, z których Kolumb wypływał był aby złotymi zgłoskami podpisać się na kartach historii - jako i my w tym i nie innym celu wyruszamy!
Tak, ponosi mnie. Od teraz będzie już serio:
